Συνάδελφοι/ες

Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗ ΧΩΡΑ

Οι φετινές εκλογές για το ΔΣ της ΕΛΜΕ γίνονται στο πιο ζοφερό κλίμα των τελευταίων δεκαετιών. Η χώρα μας βρίσκεται σε κατάσταση χρεοκοπίας. Πολλοί λένε ότι για την κατάσταση αυτή φταίνε οι δανειστές και ειδικά η Γερμανία. Οι δα­νει­στές και η Γερ­μα­νί­α έ­χουν με­γά­λη ευ­θύ­νη για τα βά­σα­να μας κα­θώς ε­πι­βάλ­λουν τους δι­κούς τους ό­ρους οι­κο­νο­μι­κής δια­κυ­βέρ­νη­σης ενάντια στις δια­θέ­σεις του λαού μας. Ό­μως για την πρω­το­φα­νή κα­τα­στρο­φή που ζει η χώ­ρα και που θα γίνει α­κό­μα με­γα­λύ­τε­ρη την βα­σι­κή ευθύ­νη την έ­χουν οι η­γέ­τες της κυ­βέρ­νη­σης και της α­ντι­πο­λί­τευ­σης και η ε­γκλη­μα­τι­κή πο­λι­τι­κή τους. Αυ­τή έ­χει έ­να ό­νο­μα: Σαμποτάζ της παραγωγής σε όλους τους τομείς, ιδιαίτερα στη βιομηχανία. Στό­χος αυτής της πο­λι­τι­κής εί­ναι να παραδοθεί η χώρα στα χέρια νέων εχθρών και ιδιαίτερα του ρώσικου ιμπεριαλισμού που παριστάνει τον ψόφιο κοριό και αφήνει τους ευρωπαίους δανειστές να εκτεθούν στο λαό .
Δηλαδή παρόλο που η τρέχουσα «εθνική» αλήθεια είναι ότι οι γερμανοί καπιταλιστές χρεωκοπούν τη χωρα για να τη αγοράσουν φτηνά, εκείνοι που έχουν ελέγξει και αγοράζουν ακόμα περισσότερο χάρη στην κρίση και σε εξευτελιστικές τιμές τομείς κλειδιά της εθνικής οικονομίας (λιμάνια, συνεταιριστικά εργοστάσια, συστημικές τράπεζες , ακριβή τουριστική γη, παροχή φυσικού αερίου) είναι οι ρώσοι και κινέζοι κρατικοί καπιταλιστές .
Όλα αυτά ξεπουλιούνται αθόρυβα, δηλαδή χωρίς κανένας «αντικαπιταλιστής και πατριώτης», «φίλος του λαού» να διαμαρτυρηθεί ουσιαστικά, ενώ οι εργαζόμενοι βυθίζονται σε μεσαιωνικές συνθήκες δουλειάς σε αυτούς τους κλάδους από το φόβο της απόλυσης (πχ. Cosco στον Πειραιά). Την ίδια ώρα το παραγωγικό σαμποτάζ συντελείται από τις ηγεσίες όλων των κομμάτων σε όλους τους άλλους κλαδους της παραγωγής σε ντόπιες βιομηχανικές επιχειρήσεις, στον τουρισμό, στην σύγχρονη αγροτική παραγωγή και στην έρευνα. Αν προσέξει κανείς θα διαπιστώσει ότι αυτό το σαμποτάζ ξεκινά κυρίως από τα κόμματα που μιλούν στο όνομα της αριστεράς και της προόδου, είτε με δήθεν οικολογικά κινήματα, είτε με δήθεν ταξικές απεργίες που γονατίζουν οικονομικά ένα εργοστάσιο σε κατάσταση υπερχρέωσης που στη συνέχεια κλείνει, είτε κυρίως με προσφυγές στο Συμβ. Της Επικρατείας που λειτουργεί, συχνά σε συνεργασία με τους Δήμους σαν ο μεγαλύτερος σαμποταριστής της βιομηχανίας.
Στην εκπαίδευση αυτή η υπονόμευση της παραγωγής συντελείται ιδιαίτερα με την καταστροφή της μέσης τεχνικής εκπαίδευσης που η ΟΛΜΕ χρόνια τώρα με το σύνθημα του 12χρονου ενιαίου σχολείου ζητά την αντικατάστασή της με ένα ή δύο χρόνια μεταλυκειακής ειδίκευσης. Στην ανώτατη εκπαίδευση η υπονόμευση συντελείται κυρίως με την εμπόδιση της εφαρμοσμένης έρευνας και το δέσιμό της με την παραγωγή. Το σύνθημα «όχι στο σχολείο της αγοράς» σημαίνει αυτό ακριβώς. Έτσι η χώρα ρημάζει δημιουργώντας ένα πελώριο έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών που για να αντιμετωπιστεί πρέπει η χώρα να δανείζεται ασταμάτητα. Αυτό το σαμποτάζ στην παραγωγή δημιούργησε το πελώριο χρέος και έφερε τα μνημόνια και τους δανειστές και πολύ λιγότερο το γραφειοκρατικό παρασιτικό κράτος και η διαφθορά, ιδιαίτερα η πολιτική διαφθορά, όπως ισχυρίζεται το πολιτικό καθεστώς και πιο πολύ οι φασίστες και οι δημαγωγοί κάθε είδους . Πιο διεφθαρμενη πολιτική τάξη από την κινέζικη δεν υπάρχει αλλά εκεί ακόμα και οι κλέφτες επενδύουν στην παραγωγή για να πλουτίσουν, όπως κάνουν οι περισσότεροι σύγχρονοι εκμεταλλευτές παντού στον κόσμο. Μόνο στην Ελλάδα τα κλοπιμαία δεν μετατρέπονται σε κεφάλαιο, εκτός αν είναι πρόκειται για τα λάφυρα των νέων ρωσόφιλων ολιγαρχών που πάχυναν από τις κρατικές σκανδαλώδεις αναθέσεις (Κόκκαλης, Μπόμπολας, Κοπελούζος, Μυτιληναίος, Γερμανός, Βγενόπουλος κλπ), που όλοι τους έχουν άριστη σχέση με την ψευτοαριστερά επειδή και αυτή είναι ρωσόφιλη αντιδραστική, από την ώρα που η Ρωσία παλινόρθωσε τον κρατικό καπιταλισμό από τα 1956 και πέρα.

Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

Οι σαμποταριστές ισχυρίζονται ότι για όλα φταίει η Τρόικα, ότι η Τρόικα απολύει τους καθηγητές κλπ. Η τρόικα πράγματι απολύει από την σιχαμερή αντιλαική εκμεταλλευτική φύση κάθε αστού δανειστή, που ρίχνει το βάρος κάθε χρεωκοπίας στους λαούς. Αυτή αποφασίζει το πόσοι θα απολυθούν, όμως το ποιοι θα απολυθούν το αποφασίζει η ντόπια κυβέρνηση και το ανέχεται η ντόπια αντιπολίτευση. Στην εκπαίδευση διαλύθηκε ήδη το ουσιαστικά πιο καίριο κομμάτι της που είναι η τεχνική εκπαίδευση μετά τον «ξαφνικό θάνατο» του καλοκαιριού. Ο νόμος για το νέο λύκειο εντατικοποιεί τις σπουδές χωρίς να αλλάζει τίποτα από το περιεχόμενο και τον προσανατολισμό της εκπαίδευσης . Ο κλάδος μας βρίσκεται σε κατάσταση απογοήτευσης κυρίως μετά τις δύο απανωτές ήττες του Μάη και του Σεπτέμβρη για το ζήτημα των απολύσεων. Οι μεγάλες αυτές ήττες οφείλονται στην πολιτική και συνδικαλιστική γραμμή των παρατάξεων που ηγούνται στην ΟΛΜΕ. Αυτή η γραμμή δεν είναι προϊόν λάθους ή συνδικαλιστικής παρακμής, είναι από πρόθεση. Η ΟΛΜΕ σαν ηγεσία μερικών παρατάξεων, ιδιαίτερα της λεγόμενης αριστεράς ήθελε τις συγκεριμένες απολύσεις, γιατί πάντα ήθελε την καταστροφή της τεχνικής εκπαίδευσης και κάθε ειδικού σχολείου. Αυτό σήμαινε η κυριαρχία μέσα της, της εγκληματικής, αντιπαραγωγικής, ιστορικά αντιλαικής αντιαριστερής γραμμής της 12χρονης ενιαίας υποχρεωτικής εκπαίδευσης που πρώτο πρόβαλε το λεγόμενο ΚΚΕ.
Γι αυτό το Μάη η ΟΛΜΕ πρότεινε απεργία πάνω στις πανελλαδικές χωρίς να έχει από πριν ενημερώσει ούτε τους μαθητές, ούτε τους γονείς, ούτε και την κοινή γνώμη, για να αποσπάσει την υποστήριξή τους ή τουλάχιστον την αποδοχή τους. Έτσι ο κλάδος μας απομονώθηκε από τους εν δυνάμει στενότερους συμμάχους μας, δηλαδή τους μαθητές και τους γονείς τους που είδαν για άλλη μια φορά τους καθηγητές να τους εκβιάζουν με μια ξαφνική απεργία πάνω στις πανελλαδικές. Παρόλη την κοινωνική απομόνωση οι μαζικές γενικές συνελεύσεις ψηφίσαν την απεργία που πρότεινε η ΟΛΜΕ. Όμως η ΟΛΜΕ σύσσωμη και η γ.σ των προέδρων, ακύρωσε τις αποφάσεις των γ.σ και αποφάσισε την αναστολή της απεργίας που η ίδια είχε προτείνει μερικές μέρες πριν, αν και υπήρχε η απειλή της πολιτικής επιστράτευσης. Αυτή η ήττα έδωσε στον υπουργό μια νίκη με συνακόλουθο το καλοκαίρι να αποφασιστεί η κατάργηση των μισών κλάδων της τεχνικής εκπαίδευσης και με τραγική συνέπεια τις διαθεσιμότητες των συναδέλφων μας. Το καλοκαίρι ο κλάδος διαλυμένος και απογοητευμένος από τη στάση της ΟΛΜΕ δεν αναπτύσσει κανένα ουσιαστικό μαζικό κίνημα υπεράσπισης της τεχνικής εκπαίδευσης και των συναδέλφων που μπήκαν σε διαθεσιμότητα.
Το Σεπτέμβρη η ΟΛΜΕ ξεκινά υποτίθεται αγώνα ενάντια στο νέο λύκειο, αφού ήδη ο νόμος είχε ψηφιστεί στη Βουλή, και προτείνει 5νθήμερες επαναλαμβανόμενες με πάνω από 20 αιτήματα πάλης, ενώ θα έπρεπε να είχε μόνο ένα. Αυτό της επαναφοράς των τομέων που καταργήθηκαν στα ΕΠΑΛ-ΕΠΑΣ και την επάνοδο των συναδέλφων στις θέσεις τους. Τις δύο πρώτες μέρες οι συνάδελφοι ακολούθησαν με συντριπτική πλειοψηφία δείχνοντας έτσι την αντίθεσή τους στην κυβερνητική πολιτική, ιδίως στις απολύσεις, αλλά αμέσως μετά η συμμετοχή έπεσε σε πολύ χαμηλά ποσοστά τέτοια που φυσικά δεν επέτρεπαν να συνεχιστεί η απεργία. Παρόλα αυτά η πλειοψηφία στο δ.σ της ΕΛΜΕ πρότεινε και δεύτερη πενθήμερη και άλλη μια τριήμερη, οι οποίες και ψηφίστηκαν σε άμαζες συνελεύσεις. Όλοι ήξερναν ότι επρόκειτο για μια απεργία που δεν θα την ακολουθούσε κανείς πιά, δίνοντας για μια ακόμα μεγαλύτερη νίκη στον υπουργό παιδείας και σπέρνοντας ακόμη πιο πολύ την απογοήτευση. Όταν ο κλάδος δεν ακολουθεί ο όποιος αγώνας πρέπει αμέσως να σταματά μέχρι να πειστούν οι συνάδελφοι για την αναγκαιότητά του και να συμμετέχουν έτσι σε αυτόν. Αλλά εδώ ήπιαμε το πικρό ποτήρι ως το τέλος για να πέσει ταφόπλακα στις απολύσεις ώστε να καταστραφεί η τεχνική παιδεία . Επρόκειτο για την ολοκλήρωση μιας προβοκάτσιας, μέσω κάποιων από τα πριν καταδικασμένων αγώνων. Μιλάμε για προμελετημένο έγκλημα γιατί η ηγεσία της ΟΛΜΕ μπορεί να έχει οποιοδήποτε ελάττωμα, εκτός από το να είναι ένας συλλογικός χαζός.

ΤΑ ΑΙΤΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΟΛΜΕ

Το ότι δεν φταίνε μόνο και κυρίως οι μέθοδες της πάλης που χρησιμοποιήθηκαν, αποδεικνύεται από το ότι τα αιτήματα που κατά καιρούς είχε η ΟΛΜΕ στις διάφορες απεργίες που εξάγγελλε και δεν ακολουθούσαν παρά ελάχιστοι είναι στην πλειοψηφία τους αντιδραστικά.
• Το μόνιμο σύνθημα της 12χρονης υποχρεωτικής παιδείας που αναφέραμε και πιο πάνω είναι ένα σύνθημα που δεν ανταποκρίνεται σε καμιά παραγωγική ανάγκη της χώρας, γιαυτό και οι υπερασπιστές του δεν εξηγούν την αναγκαιότητά του με όρους παραγωγής αλλά με δήθεν ανθρωπιστικούς μορφωτικούς όρους. Είναι, όσο το έχουν περιγράψει τα συνέδρια και οι τοποθετήσεις της ΟΛΜΕ, ένα σχολείο ξεκομμένο από την παραγωγή και την κοινωνία. Σκέτη γενική παιδεία μέχρι τα 18 και μάλιστα υποχρεωτική, χωρίς καμιά απολύτως σύνδεση με τα εργοστάσια και με την αγροτική παραγωγή, δηλαδή στείρα θεωρητικολογία, χωρίς επιστημονικό πειραματισμό και με ασταμάτητη από καθέδρας διδασκαλία είναι ένα σχολείο του παρασιτικού γραφειοκρατικού παπαγαλισμού και φυσικά της απέραντης βαρεμάρας, δηλαδή της παραγωγικής σπατάλης και της καταστροφής της γνώσης. Ένα σχολείο ενταγμένο ακριβώς στην παραγωγική υπονόμευση της χώρας.
• Η προβολή από την ΟΛΜΕ του συνθήματος για 1400 ευρώ καθαρό μισθό, ακόμα και την ώρα που η χώρα χρεοκοπούσε ήταν ένα σύνθημα που ουδέποτε το εξήγησαν καθαρά οι παρατάξεις που το υποστήριζαν. Αυτό ήταν πάντα μια απάτη, αλλά μετά την κρίση είναι σαδιστική ειρωνεία και πρόκληση ενάντια στις μάζες, που όλο και πιο πολύ αντιπαθούν την υπονομευμένη παραγωγικά και επίτηδες ανεξέλεγκτη κρατική υπαλληλία . Σε επίπεδο οικονομικής πραγματικότητας ακόμη και αν μοιράζονταν τα κέρδη όλων των βιομηχανιών της χώρας, αυτά πριν από την κρίση μόλις και θα έφταναν για μια αύξηση 3 ευρώ τη μέρα.
• Το σύνθημα για την απόρριψη οποιασδήποτε αξιολόγησης, ακόμη και της από τα κάτω δηλαδή τους μαθητές και τους γονείς τους, μια δημοκρατική αξιολόγηση με σκοπό τη βελτίωση της διδασκαλίας στο σχολείο, είναι η αποκάλυψη της αντιπαιδαγωγικής και αντιδημοκρατικής φυσιογνωμίας της ηγεσίας της ΟΛΜΕ.
• Πάνω από όλα η αλλαγή και η κριτική στο περιεχόμενο σπουδών δεν μπήκε ποτέ στην ημερήσια διάταξη στον κλάδο. Τα όποια εκπαιδευτικά συνέδρια της ΟΛΜΕ γίνονται πολύ μακριά από τους καθηγητές και οι όποιες αποφάσεις τους δεν είναι γνωστές παρά μόνο στους συμμετέχοντες.
• Οι αποφάσεις των συνελεύσεων μπορούν να καταπατούνται με τον πιο ωμό τρόπο από το δσ και τον πρόεδρό του αν δεν συμφωνούν με τις όποιες κομματικές ή παραταξιακές τους αποφάσεις, όπως έδειξε ανάγλυφα ο Μάης. Αλλά το χειρότερο είναι ότι δεν υπάχει πραγματική συνδικαλιστική δημοκρατία όταν παίρνονται απόφασεις, ιδιάιτερα για τόσο ζωτικά πράγματα, όπως μια απεργία, χωρίς να υπάρχει απαρτία στις γενικές συνελεύσεις. Αυτός δεν είναι δημοκρατικός, αλλά πραξικοπηματικός συνδικαλισμός με επίφαση δημοκρατίας.

ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΠΟΡΕΙΑ

Είναι φανερό από τα παραπάνω ότι χρειάζεται μια άλλη πορεία για το συνδικαλιστικό κίνημα. Μια πορεία με αιτήματα και πρακτικές που να αντιστοιχούν σε μιαν άλλη εκπαίδευση, που θα στηρίζεται στη ενότητα καθηγητών, μαθητών και γονιών.
• Ένα σχολείο της μέσης εκπαίδευσης που το περιεχόμενό του θα το καθορίζουν οι ανάγκες της χώρας για την επιστημονική ανάπτυξη της βιομηχανίας, της γεωργίας, της ναυτιλίας, του εμπορίου, της εξέλιξης και της διατήρησης του τεχνικού πολιτισμού, αλλά και της τέχνης και της γενικής κουλτούρας έτσι όπως το έβαζε το πρόγραμμα του ΕΑΜ και της ΕΠΟΝ, που εμπνευστής του ήταν ο Δ. Γληνός και που τώρα είναι θαμμένο από την λεγόμενη αριστερά. Μια εκπαίδευση που να στηρίζεται στην αρχή της εργασίας και στην αρχή της μελέτης και της αλλαγής της πραγματικότητας.
• Αποφάσεις μέσα από πραγματικά μαζικές συνελεύσεις.
• Σύνδεση με τους μαθητές και τους γονείς μέσα από ένα κοινό αγώνα για την αλλαγή του σχολείου. Την κριτική και την αλλαγή στο περιεχόμενο σπουδών και τον προσανατολισμό της εκπαίδευσης. Της σύνδεσης της θεωρίας με την πράξη. Την εισαγωγή της επιστημονικής μεθόδου διδασκαλίας σε σύνδεση με την παραγωγή και τον επιστημονικό πειραματισμό. Καταπολέμηση της απέραντης κούφιας θεωρητικολογίας και της παπαγαλίας.
• Να βάλουμε την ημερήσια διάταξη και κατά προτεραιότητα την πάλη, μαζί με τους μαθητές και τους γονείς τους, ενάντια στη σχολική βία, το ρατσισμό και τον εκφοβισμό, ιδιαίτερα ενάντια στη βία της ναζιστικής συμμορίας της Χρυσής Αυγής, που πρέπει να απαγορευτεί. Ο ναζισμός δεν είναι άποψη, είναι προαναγγελμένη βία και ταυτόχρονα συκοφάντηση λαών και εθνών με στόχο την γενοκτονία τους.
• Να απαιτήσουμε να καταργηθεί άμεσα ο νόμος 4057/12 που τρομοκρατεί και προετοιμάζει απολύσεις για τους συναδέλφους που δεν θα συμμορφώνονται στο νέο φασιστικό και διεφθαρμένο σχολείο που σχεδιάζεται να αντικαταστήσει το σημερινό σχολείο της παρασιτικής γραφειοκρατικής διάλυσης.
• Να αναπτύξουμε την κοινωνική μας αλληλεγγύη ιδιαίτερα απέναντι στους φτωχούς μαθητές μας με επιπλέον μαθήματα για βοήθεια, αλλά και αλληλοβοήθεια μεταξύ των μαθητών. Επίσης αν είναι δυνατό και εκπαιδευτική εθελοντική βοήθεια από τους επιστημονικά καταρτισμένους γονείς σε μαθητές που δεν είχαν αυτό το πλεονέκτημα της βοηθειας από το σπίτι . Γενικά πρέπει να συνεργαστούμε στενά με τους γονείς σε όλα τα ζητήματα. Να βάλουμε τους γονείς στο κέντρο της εκπαίδευσης και όχι στο περιθώριο στο οποίο τους έχει βάλει η ΟΛΜΕ για να μην υπόκειται στην κριτική, τον έλεγχο αλλά και τη βοήθειά τους. Η ανάμειξη των γονιών είναι το βασικό συστατικό επιτυχίας του φινλανδικου σχολείου.
• Η ενότητα όλου του σχολείου είναι η βασική προϋπόθεση για οποιαδήποτε προοδευτική αλλαγή σε αυτό. Η ενότητά μας με το λαό ενάντια στην καταστροφή της παραγωγής που συντελείται καθημερινά, η εμπόδιση του ξεπουλήματος της χώρας είναι η αναγκαία προϋπόθεση για την αλλαγή στο σχολείο.

Συνάδελφοι,

Οι συνθήκες σήμερα είναι χειρότερες από κάθε άλλη εποχή. Σωτήρες δεν υπάρχουν πιά. Μόνο ο δικός μας αγώνας, η δική μας θέληση μπορούν να αλλάξουν τις ζωές μας.
Ας αναπτύξουμε παντού συλλογικότητες σε κάθε σχολείο συζητώντας για ένα άλλο πρόγραμμα και μιαν άλλη πορεία.
Και τότε ένα άλλο προοδευτικό και δημοκρατικό σχολείο μπορεί να γίνει πραγματικότητα!

Αθήνα 12/12/2013